ယောဘဝတ္ထု ၇
ရး၁-၁၀- ယောဘသည် ဘုရားသခင်ထံသို့တိုက်ရိုက်လျှောက်သည်။ သူခံစားရသော အနာရောဂါသည် သည်းမခံနိုင်တော့သဖြင့် သေခွင့်ပန်သည်။ အလုပ်ကြမ်းသမားသည် ပင်ပန်းစွာ တစနေကုန်လုပ်ဆောင်ပြီးသောအခါ အလုပ်သိမ်းချိန်မျှော်နေရသည်။ သို့သော် ယောဘအတွက် ညဥ့်ဦးမရှိ၊ နေ့သစ်မရှိ။ ပြာပုံပေါ်တွင်အချိန်ရှိသ၍ လူးလှိမ့်နေရသည်။ နေ့ညဥ်ကာလသည် ရက်ကန်းလွန်းကဲ့သို့ ပြေးလွားသည်။ မျှော်လင့်ချက်မရှိ ဦးတည်ရာမဲ့လေသင့်ရာလွင့်နေသာနွေဦးဆည်းဆာ တိမ်သလ္လာသို့ဖြစ်သည်။
ရး၁၁-၂ဝ ယောဘက ဘုရားသခင်ကို မေးခွန်းထုတ်သည်။ အဘယ်ကြောင့်သူ့အသက်ကို ပေးဘိသနည်း။ စိုးလန့်ဖွယ်ရာညဉ့်ကာလနှင့် ချောက်ခြားနေရသည်။သူသည် အဘယ်ကဲ့သို့သောဖြစ်၍ တနုံ့ တမြေ့မြေ့ဝေဒနာခံစားစေသနည်း။ အကယ်၍ အပြစ်ဒုစရိုက်ပြုမိသည် ဆိုလျင် ဝန်ချတောင်းပန်ဖို့ ဝန်မလေး။ အဆင်သင့်ရှိသည်။ သေပြစ်ထိုက်သည် ဆိုလျင်လည်း ခံယူဖို့ အဆင်သင့်ရှိသည်။